نـاله‌ای بر لـبـم از فـرط تـقـلا مـانـده            سوختم از عطش و چشم به دریا مانده

باز دلتنگ جوادم که در این شهرِ غریب            به دلـم حـسرتِ یک گـفـتـن بابا مانده

دست و پا می‌زنم امّا جگرم می‌سوزد            به لبِ سوخـتـه‌ام روضۀ زهـرا مانده

جان به لب می‌شوم و کرب‌و‌بلا می‌بینم            که لب کودکی از فرط عطش وا مانده

مادرش چشم به راه است که آبش بدهند            وای از حـرمـله آن جا به تماشا مانده

شعله ور می‌شوم از زهر و حرم می‌بینم            که در آتش دو سه تا دخترِ نو پا مانده

دخـتـری می‌دود و دامن او می‌سوزد            ردِّ یک پنجه ولی بر رخ او جا مانده

این طرف غارت و سیلی نگاه بی‌شرم            آن طرف بر نوک نیزه سرِ سقّا مانده